Als mensen voor hun werk vaker hotelkamers zien dan hun eigen huis kan ik me wel voorstellen dat ze er een beetje blasé van raken. Ik daarentegen, kan nog steeds enorm uitkijken naar hotelovernachtingen. Zelfs als het voor een zakelijke trip is, het moment dat ik mijn voet over de drempel van de hotelkamer zet wordt ik overvallen door een avontuurlijk gevoel. Als een klein kind huppel ik dan door de kamer heen. Nu heb ik al best in wat mooie hotels mogen vertoeven en vind ik het tijd om ze een eigen plekje te geven: #hotellife
Als ik een hotel was dan…
Ik trap af met een hotel wat tot nu toe een van mijn favorieten in Londen is: het Ace hotel Shoreditch. Voor een artikel over Londen vorig jaar heb ik maar liefst elke nacht van mijn 4 daagse verblijf in een ander hotel mijn hoofd op een kussen te ruste gelegd en ondanks dat het best tijdrovend is om dagelijks van hotel te wisselen, het heeft ook zo z’n voordelen. Je ervaart steeds iets nieuws en dat is een dynamiek die mij wel aan staat. Al moet ik er wel bij zeggen dat als je eenmaal een prettig hotel hebt gevonden je daar ook niet zo snel weer weg wilt. Zo ook het geval met het ACE. Het kost een duit, maar dan heb je wel wat.
Laatst hadden we het er met een paar meiden over: in welk hotel voel jij je het meest thuis? Het antwoord is het hotel waarmee je je kunt identificeren. Toen gingen we voor de grap hotels opnoemen die we bij onszelf vinden passen, in Nederland en het buitenland. Ik riep gelijk het Ace. Wat maakt dit hotel dan zo leuk, bijzonder, anders? Ik denk het goed uitgevoerde concept én dat er synergie is met de locatie. Er zijn namelijk meerdere Ace hotels in de wereld en ik heb alleen nog in deze mogen slapen, dus eigenlijk heb ik nog weinig vergelijkingsmateriaal met de andere Ace filialen (hint: ik houd me bij deze aanbevolen)…
One stop shop
Goed, voordat ik afdwaal, het Ace in Londen dus. Je zou het in feite zo voorbij kunnen lopen want deze hipster-oase (dat is het namelijk wel) zit verscholen in een betonnen gebouw aan de Shoreditch High Street, de weg die je van Shoreditch in Oost-Londen naar upcoming wijk Dalston leidt. Shoreditch is inmiddels volledig gegentrificeerd maar desalniettemin vind ik het nog steeds een prettige wijk om te vertoeven.
Pas als je voor het gebouw staat zie je een plafond bezaaid met lightbulbs en een urban garden. Rechts daarvan kom je binnen door een schuifdeur en checkt in bij de lage glazen counter waarin allerlei Ace goodies zijn uitgestald. Het voelt eigenlijk alsof je in een concept store staat in plaats van in een hotellobby. Er staat verderop bij de liften ook een photobooth en aan de andere kant allemaal zithoeken en een leestafel waar men kan chillen, werken of als gast wachten tot je kamer gereed is mits dat nog niet het geval was. Als je door de lobby naar achter loopt kom je bij de Gallery bar terecht, maar ook rechts bevindt zich een bargedeelte. Loop je nog een stuk verder door kom je eerst langs de East London Co. juicebar en daarnaast in brasserie Hoi Polloi (maffe naam die klinkt als een kreet van Pipi Langkous) terecht. Duik je de kelder in, dan sta je ineens in underground club Miranda. Pak je de lift, dan brengt die je naar de rooftop bar met terras en panoramisch uitzicht. En er is natuurlijk een gym (met heuse klimmuur) voor de sportievelingen. Het enige minpunt vind ik dan dat de wellness niet echt uitgebreid is. Bij de sauna houdt het op. Maar, je begrijpt, verder is het Ace een soort one-stop shop. Alles is binnen handbereik.
Rock ‘n roll
Tijdens mijn verblijf sliep ik er in een Deluxe Double Room (de PR dame van het Ace was zo vriendelijk geweest ons een upgrade te geven). Een ruime kamer met langs een hele wand een loungebank, een eettafel met twee stoelen, een stalen militair kastje waar de mini-bar snacks in te vinden zijn, wat boekenplanken met vinyl platen en magazines, en een enorm bed met een denim sprei van het Franse A.P.C. Op de andere wand stond een muurtekening met de tekst: Rock Star (vond ik heul leuk). Een beetje rockster kan z’n eigen vinyl platen draaien op de platenspeler of checken of z’n tunes te horen zijn op de Revo radio die ook op de kamer staat. Uiteraard is de kamer ook voorzien van een flatscreen tv. De badkamer is niet enorm maar wel met bad en een mand met een berg beauty goodies mocht je iets vergeten zijn. Verwar deze niet met de amenities want als je iets gebruikt wat in de mand ligt krijg je dat later terug te zien op de rekening.
Helemaal top zijn natuurlijk de suites. In de junior suite staat zelfs een SMEG koelkast, een gitaar voor de professionele- of hobby muzikant en je hebt er -net als de andere suites- een flink dakterras. Anyway, we mochten niet klagen en zelfs met een Standard Room had ik genoegen genomen want: net zo’n groot bed en eveneens eclectische inrichting. Dikke prima als je er alleen maar slaapt. In de rest van het hotel én de wijk Shoreditch is genoeg te doen namelijk.
Meer informatie en reserveringen vind je hier.